The Decay of Fiction

Pat O’Neill, USA, 2002, kleur, 35mm, 74’, Eng. gespr., niet ond.

Author: redactie redactie

Personages uit het Gouden Hollywood spoken nog rond in het verlaten luxe hotel The Ambassador: mooie blondines, charmante minnaars, detectives en operazangeressen. Over tijd en illusie, realiteit en hallucinatie.
<font face="Akzidenz Grotesk BE" size="3"><p><b>The Decay of Fiction</b> bevindt zich ergens tussen realiteit en hallucinatie, in een verlaten luxe hotel dat gesloopt gaat worden. Het hotel staat in Hollywood. De muren van het Ambassador zitten vol scheuren en het behang komt los, het gazon is bruin en paddestoelen groeien uit het vochtige tapijt van de Coconut Groove Bar. Het zwembad is leeg, de balzaal waar Bobby Kennedy neergeschoten werd zit op slot, de rolluiken zijn naar beneden gelaten. Een lange elegante blonde vrouw staat doorzichtig op het terras van haar bungalow. Ze rookt en kijkt naar de zonsopgang.</p><p>Verschillende personages - de blondine, hotelgasten, agenten en een operazangeres: allen reflecties van het rijke verleden van het gebouw - komen en gaan, de tijd verstrijkt. Door gebruik te maken van digitale technieken plaatst O'Neill verschillende lagen beeld over elkaar. Hij doet echter geen moeite om een illusie van werkelijkheid te creëren: hij vestigt juist de aandacht op de kunstmatige, geënsceneerde aspecten van de film. In tegenstelling tot wat de narratieve traditie vereist, verkent hij opzettelijk de grenzen van geloofwaardigheid. Wanneer het hotel uiteindelijk gesloopt wordt, is feit weer fictie geworden. <br /></p></font>